Verden går fra deg
Tekst: Erling Jensen - 24. februar 2025
Verden går fra deg, uansett ka du prøve på. Dager blir te år,
ansikt forsvinne ut av livet ditt uten forvarsel, og drømmar
du ein gang hadde blir ligganes igjen som støvete suvenirar
fra ein plass du aldri fekk se.
Du kan springa gatelangs og trekka friske luft så mye du vil,
men det hjelpe ikkje. Det blir bare et desperat forsøk på å
holda tritt med någe som alltid ligge et steg foran. Men tankane,
di tyngste, blir verande. Verden går framøve, med eller uten deg.
Te slutt stoppe du, med hendene på knenå og svetten rennande.
Og det slår deg: Det e ikkje verden du prøve å holda fylle med.
Det er deg sjøl, sånn du trodde du sko ver, ein gang før du visste
kor fort alt ville forsvinna.
Du prøve å huska den personen du var, den med drømmar og
ambisjonar, men han e vekke, erstatta av ein skygge, ein itteligning.
Du ser rundt deg, på verden som fortsette å bevega seg, og du føle
deg som ein tilskuar, ein som har myssta billetten.
Og så, sakte men sikkert, begynne ein ny tanke å ta form. Ikkje
ein tanke om å ta igjen, eller om å snu tiå. Men ein tanke om å
akseptera. Å akseptera at verden går videre, at ting forandre seg,
og at du og har forandra deg.